Vroeger werden ze vaak gezien als lastig of onhandelbaar, tegenwoordig is de term ADHD-er treffender als het erom gaat hyperactieve kinderen en adolescenten te beschrijven. ADHD (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder) is de afkorting van de Engelse term voor aandachtstoornis met hyperactiviteit. Een neiging die vooral bij kinderen voorkomt. Bij het ouder worden verandert de motorische beweeglijkheid (de H) vaak in een meer innerlijke onrust. ADHD-kids zijn rusteloos, impulsief en kunnen zich moeilijk concentreren. In het dagelijkse leven zijn ze vaak chaotisch, onvoorspelbaar, creatief en niet op tijd. ADHD’ers reageren snel op allerlei prikkels uit hun omgeving. Niet bepaald de droom van de gemiddelde schoolleraar. Tenzij sport en beweging de hoofdbestanddelen van de les vormen.

De meest voorkomende behandeling bestaat uit een combinatie van pillen en het aanleren van nieuwe gewoonten die overzicht en structuur bieden. De pillen (methylfenidaat ) hebben een amfetamine-achtig karakter en bijbehorende bijwerkingen (die in de loop van de tijd vaak afnemen: hartkloppingen, een gejaagd gevoel, misselijkheid, minder eetlust, meer moeite met in- of doorslapen).
Terwijl de gemiddelde persoon een hele avond hard op kan feesten op ADHD-medicijnen, heeft het bij zo’n 80 % van de ADHD’ers juist een rustgevend effect. De mogelijke verklaring achter deze paradoxale werking is dat wanneer je de hersenen van ADHD’ers voldoende intern ‘prikkelt’, zij zich minder met de buitenwereld hoeven te bemoeien. Ze kunnen zich dan beter focussen op ‘saaie’ taken, zoals hun huiswerk. Hoewel pillen gemeengoed zijn omdat er direct effect mee wordt behaald zijn lang niet alle psychiaters en psychologen ervan overtuigd dat dat de juiste weg is. Gelukkig maar. Sommige mensen maken er uiteindelijk hun beroep van. Als het lukt een druk kind zonder medicijnen te laten functioneren dan verdient dat de voorkeur.