Ons leven is beperkt. Als je dit ontkent heb je waarschijnlijk teveel Deepak Chopra gelezen of je weet niet wat je zegt. Een mooi voorbeeld om onze beperkingen te illustreren: ‘Hoe is het om enig kind te zijn?‘ vroeg een geïnteresseerde tante aan haar twaalfjarige neefje. ‘Ik weet niet,‘ luidde het antwoord, ‘ik heb nooit broers of zussen gehad.’

Elk perspectief dat je inneemt is noodgedwongen beperkt en subjectief. Als je kijkt naar links, kijk je niet naar rechts. Daar begint de beperking. Je werkelijkheidbeleving wordt verder gekleurd door tal van toevalligheden: waar je geografisch staat, je geslacht, de staat van je hersenen, je cultuur, je gezondheid, je leeftijd, je scholing. Een superpsycholoog zou het niet kunnen ontrafelen.

Ik zal waarschijnlijk nooit weten hoe het is om een zwangere vrouw te zijn, een gediscrimineerde homo, een seriemoordenaar zonder medeleven, een Middeleeuws boertje. Sterker nog: ik zal waarschijnlijk niet eens weten hoe het is om langer dan een week een gelijkmoedige, opgeruimde blije vogel te zijn. Ik vermoed dat ik de wereld altijd via deze chaotische, wisselvallige, grillige persoonlijkheid zal moeten beleven.

Vroeger zat me dat dwars, die beperking van het zijn van mijzelf. Langzaam begin ik aan mezelf te wennen. Ik moet het er maar mee doen. Ik vermoed dat ik door mijn toegenomen acceptatie steeds meer een karikatuur van mezelf aan het worden ben, automatisch varende op oude gewoonten en hardnekkige neigingen. De makkelijkste weg kiezen, laat opstaan, afspraken afzeggen of vergeten, agenda onaangeroerd raken, ontspannen als de situatie het maar even toelaat, het laatste stukje taart weggrissen. Ik heb mezelf vaak genoeg in verschillende keurslijven proberen te dwingen, allemaal zonder succes. Ik zal nooit die hardwerkende, gefocuste, succesvolle, consistente… eh puntjepuntje worden.

Zie je, ik ben nu zelfs al vergeten waar dat puntjepuntje ook alweer voor stond.

Ik houd teveel van mijn beperkingen.

Laat ons een testje doen om het uit te vinden
Ik hoor het vaak: ‘Iedereen heeft zijn eigen waarheid en die dien je te respecteren. Waarom zou mijn waarheid beter zijn?’ Het klinkt als het schoolvoorbeeld van bescheidenheid en tolerantie. Het psychologische fundament van de geslaagde multiculturele samenvatting. En toch… ik vind het in de meeste gevallen een niks zeggende uitspraak, geopperd uit luiheid of zelfdeceptie.

IK zal er niet te lang omheen draaien – ik heb een geheime agenda – maar eerst een testje. Stel je wilt per sé weten of iets waar is. Bijvoorbeeld: helpt bidden om zieke mensen te sneller te genezen? Het antwoord is belangrijk voor je. Stel dat er verder weinig over bekend is. Hoe kom je er nu het beste achter of bidden helpt om genezing te versnellen?

A. Je kijkt of het in een heilig boek staat waar jij vertrouwen in hebt
B. Je vraagt het aan iemand die autoriteit uitstraalt
C. Je mediteert net zo lang totdat je een antwoord krijgt dat intuïtief goed voelt
D. Je verzint een manier om je vraag te testen met echte mensen en echte gebeden

Iedereen met een beetje respect voor de werkelijkheid zou optie D kiezen. In alle andere gevallen heb je grote kans dat je jezelf voor de gek houdt. Precies wat je niet wilt. Optie D dus? Goede keuze!

Je neemt een groep mensen die gelooft in gebed en een groep patiënten met dezelfde soort kwaal. Serieuze hartklachten bijvoorbeeld. Voor één helft patiënten wordt gebeden, voor de andere niet (controlegroep). Als bidden werkt zou je verwachten dat de personen voor wie gebeden wordt toch iets meer vooruitgaan dan de anderen. Zowel de dokters als de patiënten kunnen dit systematisch bijhouden. Dit is niet zo’n ingewikkelde test, maar je hebt wel wat kennis van statistiek nodig. Je zorgt dat de groepen groot en representatief genoeg zijn en dat het onderzoek op een eerlijke wijze verloopt doordat zowel dokters, patiënten als jijzelf niet van tevoren weten tot welke groep de patiënten horen. Je beschrijft voorts nauwkeurig wat je doet zodat anderen jouw onderzoekje kunnen nadoen om te controleren of jouw resultaten kloppen. Na een van tevoren afgesproken periode (waarin patiënten de gelegenheid krijgen om te genezen) ga je de data van beide groepen met elkaar vergelijken en hup… je hebt een wetenschappelijk testje gedaan. Anderen kunnen jou testje nalezen, kritiek leveren, fouten opsporen en het eventueel op een verbeterde manier zelf proberen. Als je het echt goed wilt doen, stuur je je onderzoek in naar een wetenschappelijk tijdschrift zodat een groep aangestelde deskundigen (mensen die heel veel weten over een onderwerp nadat ze vaak heel veel testjes hebben gedaan) zich kunnen buigen over het feit of jij je test eerlijk en goed hebt gedaan.

Op een gegeven moment ontstaat er op deze manier een stapel aan onderzoekjes en kun je – na grondige beschouwing – redelijkerwijs zeggen: bidden lijkt WEL/NIET te werken als het het erom gaat patiënten sneller te laten genezen. Het is geen 100% garantie, maar het is in ieder geval al een stuk betrouwbaarder dan simpelweg iets aan te nemen omdat het gewoon goed voelt of voor jou logisch en intuïtief waar lijkt.

Dit kunstje kun je doen om een hele reeks aan fenomenen, uitspraken, vragen, geloven te testen. Wil je echt weten of het waar is? Kijk welke testjes er gedaan zijn, of doe zelf een testje. Kun je geen testje doen omdat jouw onderwerp zich niet laat testen, wees daar dan eerlijk in. De uitspraak ‘Een alwetende God heeft alles geschapen en heeft jou en mij persoonlijk lief’ klinkt fijner dan ‘Ons Universum is een computer-gestuurd hologram gemaakt door wezens van de planeet Crypton’, maar is zonder enige toets aan de werkelijkheid even waardeloos.

We willen allemaal dat bepaalde dingen waar zouden zijn, en het is prima om jezelf voor de gek te houden als het je lukt, maar als je daarmee anderen voor de gek houdt laat het dan niet gevaarlijk worden.

Niet-weten is prima. Niet-weten schept nieuwsgierigheid. Het is de motor van alle testjes waar je wat aan hebt.

Alleen op die manier kunnen mijn en jouw waarheid allebei even waar zijn. Gewoon, omdat het waar is.

Ook babyfluisteraar Derek Ogilvie komt erachter dat testjes soms pijn kunnen doen

Piekeren is een hardnekkig fenomeen. Je hersenen blijven in cirkeltjes draaien omdat je ooit (bewust of onbewust) de conclusie hebt getrokken dat het nutteloze piekeren behulpzaam zou zijn. Als je na dagen tobben een goed cijfer haalt voor je tentamen kun je misschien denken dat je dit goede resultaat mede aan het gepieker te danken hebt. Dit soort associaties houden de piekermolen in stand. Wanneer je inziet dat dit neurotische denken je echt niet helpt, kun je ervan loskomen. Psycholoog Colin van der Heiden (Erasmus MC en PsyQ) onderzocht een behandeling dat piekeren heel effectief aanpakt.

We piekeren allemaal met regelmaat, maar meestal krijgen we er op een gegeven moment genoeg van en doen wie iets actiefs om onze problemen op te lossen of zetten we het getob van ons af door iets te doen wat ons afleidt, zoals sporten of een film kijken. Vaak werkt dat. Eén op twintig mensen krijgt echter ooit in zijn leven zoveel last van piekeren en nervositeit dat psychologen spreken van een zogenoemde gegeneraliseerde angststoornis (GAS). Daarbij is iemand voortdurend gespannen, tobbend over werk, studie, kinderen liefde, toekomst. Dit soort gepieker kan lijden tot een echte depressie, slecht slapen en andere klachten. De kans op spontane genezing is niet meer dan 15%. Goed om iets aan het gepieker te doen dus.

Een succesvolle therapie, zoals die Van der heiden heeft ontwikkeld en onderzocht, leert piekeraars anders na te denken over hun gepieker. Van der Heiden: “Ze leren inzien dat ze ooit zijn begonnen met piekeren omdat dat zinvol was. Ze wilden bijvoorbeeld iets vervelends voorkomen. Later werd het piekeren onbeheersbaar en had het geen enkele zin meer. Als mensen dat inzien verdwijnt hun piekergedrag.”

Een andere techniek om piekeren aan te pakken is het zogenaamde piekerkwartier. Hierbij spreek je met jezelf af dat je jezelf slechts een kwartier tot een half uur per dag geeft om actief te piekeren. Bijvoorbeeld net na het avondeten. Gedurende de rest van je dag onthoud je jezelf er (zo goed als mogelijk) van. In plaats van dat je piekert, schrijf je met enkele trefwoorden de inhoud van je gepieker op in een klein notitieblokje om daarna door te gaan met de rest van je dagelijks leven. De bedoeling is dat je je hersenen traint om relatief piekervrij te leven. Ook meditatie en mindfulness (gedachten bekijken en loslaten) zijn goede manieren om je leven minder te laten beheersen door gepieker.

Zoek jij professionele hulp bij het aanpakken van piekeren en uitstelgedrag, klik hier.

De media lijkt geobsedeerd door jeugdigheid en hippe, frisse jongelui met witte tanden. Je zou bijna vergeten dat mensen naarmate ze ouder worden vaak gelukkiger worden (en meer te vertellen hebben). Ouder worden heeft zo z’n voordelen. Vooral psychologisch. Er is minder strijd, meer zelfkennis en acceptatie. Uit recent onderzoek blijkt dat mensen na hun veertigste ook ‘slimmer’ en ‘sociaal vaardiger’ worden. Althans dat claimt Barbara Stauch, auteur van het boek Het geheime leven van het volwassen brein. Fijn, nu weet ik dat mijn hoogtepunt nog moet komen.

Ik vind complottheorieën interessant. Ik heb ooit een boek gekocht waarin bijna alle bekende complotten van A tot Z staan beschreven. Het leest als een avonturenboek voor jongens. Het verbaast me niet dat het vooral mannelijke nerds zijn – meestal intelligent en ietwat dwangmatig – die allerlei gebeurtenissen in de wereld gedetailleerd linken aan geheime genootschappen. Stuk voor stuk fascinerende verhalen vol spannende intriges, corruptie en leugens. De vermeende samenzweringen zijn echter zo talrijk en tegenstrijdig, hoe weet je nou welke echt zijn?

Wat is een complottheorie?
Wikipedia zegt: “Een complottheorie is een theorie die buiten de gangbare hypothese voor de verklaring van een waarneming treedt, en in plaats daarvan stelt dat de waarneming een gevolg is van manipulaties door twee of meer mensen, geheime diensten, of andere samenspanningen. Het begrip complottheorie gaat niet over echte (objectieve) samenzweringen, maar over (nog) onbewezen theorieën.” Het woord ‘complottheorie’ wordt pas in de mond genomen als er goede redenen zijn om aan te nemen dat de officiële verklaring der feiten gewoon klopt en dat daar hoogstwaarschijnlijk geen geheim genootschap aan te pas is gekomen.

Het is te makkelijk om alle complottheorieën op één hoop te gooien. Er bestaan ook echte complotten. Er zijn groepen die er belang bij hebben hun plannen ondergronds te houden. De Holocaust, Watergate-schandaalen de cover-up van kindermisbruik door het Vaticaan zijn voorbeelden van ontmaskerde samenzweringen. Deze bewezen complotten bieden ook goed vergelijkingsmateriaal en een reden om te twijfelen aan andere hardnekkige complottheorieën die momenteel welig tieren. Vooral Watergate laat zien hoe moeilijk is het is om, zelfs onder een paar slimme mensen, een geheimpje te bewaren. De meeste complotten zijn echter niet te bewijzen, maar ook niet te ontkrachten. En dat is hun grote (aantrekking)kracht. De samenzweerders zijn sluw, strak gedisciplineerd en laten maar weinig sporen na. Wie lang genoeg graaft en speurt vindt altijd genoeg aanwijzingen om er een spannend verhaal van te maken.

Een paar voorbeelden van bekende complotten:

9/11 was an inside job: de Amerikaanse regering heeft de aanval zelf in scene gezet
De Holocaust is helemaal niet gebeurd
Big Brother Google is watching you! Maar waarom?
We worden besproeid!
En hier een heel rijtje complottheorieën op Wikipedia.

Voor de meeste mensen klinken bovenstaande theorieën op het eerste gezicht vergezocht, maar luister een keer naar een lezing of lees een boek van sommige van deze complotdenkers en je zult al snel twijfelen: ‘Waar rook is, is vast vuur.’ In hun stellige, erudiete taalgebruik verweven ze ontelbare verwijzingen uit oude en nieuwe literatuur, citaten en getuigenissen van relevante betrokkenen, (bijna) bovennatuurlijke claims negatieve bewijzen en uitgekomen voorspellingen. Voor de minder getrainde lezer lijkt de conclusie op een gegeven moment onontkoombaar: Inderdaad, we worden ongelooflijk voor het lapje door gehouden. De auteur is een heldere geest die door al het bedrog heenkijkt.

Toch hoef je niet een ontzettend heldere geest te zijn om – na enig denkwerk – te snappen dat het niet helemaal klopt. Allereerst: net zoals de Bijbel en de Koran elkaar uitsluiten als het gaat om wie Jezus nou eigenlijk was, zo kunnen in ieder geval niet alle complottheorieën waar zijn. Sommige van deze intelligente jongens hebben het in in elk geval ten dele mis. Of de wereld wordt geregeerd door reptielachtige aliens of niet? Of Obama is is een kwaaie pier, of hij is de nieuwe messias, of een onnozele marionet?)

Ik heb lang niet alle theorieën bestudeerd, en ik kan niet met zekerheid zeggen hoe veel waarheid erin de afzonderlijke theorieën schuilt, maar ik geef je een kleine leidraad: hoe meer de theorieën gebaseerd zijn op onderstaande drogredenen hoe harder er een onzin-alarm zou moeten gaan rinkelen.

Mensen met dezelfde belangen die elkaar opzoeken vormen een geheim genootschap
Veel complottheorieën klinken aannemelijk omdat onze wereld van nature georganiseerd is rondom groepen met tegenstrijdige belangen. En vaak zijn er leugentjes en corruptie nodig om die belangen te beschermen. Mensen met geld, mensen zonder geld. Rechtse mensen, linkse mensen. Bazen en werknemers. Gelovigen en niet-gelovigen. De mensen aan de top, de mensen daaronder. Enzovoorts. En uiteraard zullen luitjes met dezelfde belangen samen klonteren en hun eigen agenda willen bepalen. En dat doen ze ook. Het probleem is dat de werkelijkheid van alledag het heel moeilijk maakt om welk complot dan ook écht geheim en goed georganiseerd te houden, laat staan succesvol een heel volk, of de hele mensheid om te de tuin te leiden en een nieuwe wereldorde tot stand te brengen. Een beetje complot heeft daar bovennatuurlijke krachten of superieure technologieën voor nodig, en die zijn natuurlijk weer niet zo makkelijk te bewijzen.

Losse gebeurtenissen duiden op een samenzwering
Collega P. negeert jou op het werk, Collega M. neemt 3 keer niet op als jij haar belt, de baas doet afstandelijker dan normaal, gisteren lag er een brief op je bureau die er nu niet meer ligt, jij hebt een maand geleden een korte affaire gehad met een populaire collega die verliefd op jou is geworden, en nu is zij al twee dagen niet op het werk verschenen. Hebben deze gebeurtenissen een connectie? Misschien wel, misschien niet. Waarschijnlijk kom je er snel genoeg achter. Veel complottheorieën zijn nader beschouwd gebaseerd op dit soort losse gebeurtenissen, zonder dat er ooit duidelijke bewijzen van hun connectie boven tafel komen. Hoe verdacht de gebeurtenissen ook lijken, zonder bewijzen kun je geen duidelijke conclusie trekken. Elke advocaat zou je kunnen uitleggen waarom. Als er geen tastbare bewijzen zijn die het verband aantonen of wanneer er ook andere verklaringen (bijvoorbeeld toeval) mogelijk zijn om de gebeurtenissen te verklaren dan heb je nog geen zaak.

De bewijzen bestaan vooral uit vraagtekens en verdachtmakingen
Een groep mensen met andere belangen dan die van ons vinden wij al snel verdacht. En als het onduidelijk is wat die groep van plan is dan vragen we ons terecht af of er niet stiekem een eigen agenda speelt. Iemand die ons wijst op verdachte streken van de groep overtuigt ons al snel dat er iets serieus stinkt. Dat vraagt om openbaar onderzoek. Op zich een goede zaak.

Omdat het om geheime genootschappen gaat, zijn de ‘bewijzen’ die complotdenkers hebben voor het bestaan ervan vaak negatief van aard. Doorgestreepte of missende documenten, betrapte leugentjes van betrokkenen, verbrande archieven, getuigenissen over het vernietigen van bewijs. Deze zijn misschien verdacht, het levert geen (positief) bewijs. Het feit dat sommige politici, leiders en onderzoekers corrupt zijn, liegen en fouten maskeren bewijst niet dat er een strak georganiseerd complot aan het werk is. Mogelijk zijn er meer menselijke neigingen aan het werk: het voorkomen van gezichtsverlies, indekken voor vrienden, financiële belangen, angst om eigen positie te verliezen, enzovoorts.

Het complot is groot, complex en probeert de wereld te beheersen
Veel complotten gaan over wereldoverheersing. Hoe complexer het complot, hoe meer mensen en elementen erbij betrokken zijn, hoe groter de mogelijkheden voor ontmaskering door oprechte onderzoekers, journalisten, slachtoffers en toevallige passanten. Heus niet iedereen zit (of blijft) in het complot. Mensen krijgen ruzie, veranderen van mening, enzovoorts. Elk nieuw persoon die aan het complot wordt toegevoegd, elke nieuwe fout die wordt gemaskeerd, vergroot de kans om betrapt te worden. En met al die technologische vooruitgang (dna-tests, camera’s, digitalisering, internet) wordt het alsmaar moeilijker om een geheimpje te bewaren.

Oude literatuurverwijzingen en feiten voorspellen huidige gebeurtenissen
Complotdenkers zijn overtuigend omdat ze oude feiten, referenties en aanwijzingen heel specifiek linken aan huidige gebeurtenissen en feiten. Complotdenkers gebruiken jaartallen, paginacijfers van boeken, bepaalde wetenschappelijke documenten en komen met een plausibel coherent verhaal. Veel van deze feiten zijn voor de gemiddelde persoon onbekend of controversieel, dat maakt het extra overtuigend.

Vooral de heilige Oldies (bv Bijbel, de Torah, de Nag Hammadi) worden gebruikt als filter om actuele gebeurtenissen te plaatsen. Bepaalde citaten (vaak vrije vertalingen), symbolen, tekeningen duiden (met een beetje fantasie) op het bestaan van een geheim genootschap dat de echte agenda van de wereldgebeurtenissen controleert. Gezien de keuze aan oude en nieuwe literatuur (plus manieren om die te duiden) en de voorspelbaarheid van natuurrampen en menselijk gedrag (oorlogen, machtsspelletjes, getouwtrek om natuurlijke bronnen) is het vrij eenvoudig een overtuigend profetisch verhaal in elkaar te draaien. Je zoekt naar aanwijzingen die je theorie bevestigen en negeert andere verklaringen.

Dat verklaart de eindeloze hoeveelheid samenzweringsverhalen. Veel complottheorieën bestaan al duizenden jaren, in de tussenliggende periode is er genoeg gebeurd om links te vinden in oude literatuur over hoe de wereld werkt en de huidige gebeurtenissen in de wereld. Veel christenen en moslims zien in de huidige toestand van de wereld ook de profetische waarde van hun favoriete boek weerspiegeld. Zie als voorbeeld dit verhaal over de mysterieuze planeet X en hoe verschillende complotdenkers er een heel ander verhaal in lezen. Wie van die lui – inclusief de sceptische auteur natuurlijk – moet je geloven?

Alle autoriteiten en officiële instanties zijn verdacht
We zijn van nature wantrouwig tegen autoriteiten. Tegenwoordig meer dan vroeger. Terecht. En het is goed om sceptisch te zijn over de mensen die voor een groot gedeelte jouw leven bepalen, maar dat betekent niet dat we maar dingen moeten verzinnen. Homeopaten praten vaak over een complot waarin wetenschappers en farmacologen onder een hoedje spelen om hun medicijnen te verkopen. Zij zijn daar zogenaamd de dupe van. De waarheid is dat homeopathische medicijnen niet werken (behalve als placebo) en er desondanks nog steeds veel geld mee verdienen. Ze mogen niet klagen.

Het complot is één organisch geheel dat zelden sporen achterlaat
Complotdenkers praten vaak over het complot alsof het één organisch geheel is. Ze hebben het over een mysterieuze en onduidelijke ‘ze’. ‘Ze manipuleren onze werkelijkheid door dingen te verbergen…’ ‘Ze’ is vaak een grote groep mensen (zoals de regering) die zich willens en wetens op een onfeilbare manier aan hun plannen houden en geen sporen achterlaten. Alsof het om één kwaadaardig persoon gaat met meerdere hoofden. Iedereen die het complot in gevaar brengt wordt natuurlijk omgekocht, vermoord of om de tuin geleidt.

Misschien heb je ooit in een klein team gewerkt? Je zult gemerkt hebben dat de neuzen zelden synchroon in één richting staan. Mensen mogen elkaar niet, hebben verschillende meningen, spelen niet leuk mee, functioneren slecht, raken overspannen of worden ziek, krijgen ruzie, enzovoorts. Wanneer een complotdenker claimt dat bijna alle betrokken wetenschappers, onderzoekers en autoriteiten in het complot zitten en de buitenwereld systematisch om de tuin leiden dan is dat hoogst onwaarschijnlijk.

Het complot beschikt over (bijna) bovennatuurlijke krachten of superieure technologie
Als de intelligente geesten achter het complot bijna bovennatuurlijke krachten op superieure kennis moeten hebben om hun kunstjes te flikken, dan wordt het zoals bij religie: onbewijsbaar. Wat te denken van de buitenaardse reptielachtigen die naar wil hun uiterlijk kunnen veranderen in een menselijke gedaante. Zou het waar kunnen zijn? Misschien, maar als dit de bewijzen zijn dan zou ik er niet al te bang voor zijn.

De complotdenker denkt weerstand te kunnen bieden tegen de geheime wereldheersers
Zou het kunnen dat sommige complotdenkers hun eigen belangrijkheid overschatten? De oprechte, maar machteloze complotdenker probeert vaak alleen (of samen met een kleine groep overtuigde volgelingen) een machtig complot aan het licht te brengen om de mensheid te sparen. Het zou bijzonder zijn dat een complot dat succesvol bezig is met wereldheerschappij, en daarom aardbevingen veroorzaakt, epidemieën maakt, ons water vergiftigt, al het geld van de wereld tot zijn beschikking heeft, niet een beetje moeite doet om een dodelijk hartaanvalletje of fataal griepje te veroorzaken bij haar ‘gevaarlijkste’ onrustzaaiers. Oh wacht, iets dergelijks gebeurt wel.

Willekeurige gebeurtenissen en rampen krijgen een duistere betekenis
Veel complotdenkers onderschatten de rol van willekeur, toeval en chaos. Hoe ik mijn dag ook probeer te voorspellen of te sturen, het loopt meestal heel anders. Jouw dag waarschijnlijk ook. Toevallige gebeurtenissen en ontmoetingen bepalen het leven meer dan we willen. Zoals een wijs iemand ooit zei: ‘Het leven is dat wat gebeurt terwijl je plannen maakt.’ Op een of andere manier kan dit menig doorgewinterd complotdenker niet van zijn geloof afhouden dat een complot op ons leven op mondiaal niveau nauwkeurig geregisseerd. Zelfs redelijk onbelangrijke beslissingen en gebeurtenissen zijn een teken dat het complot zijn snode plannen succesvol laat voortschrijden. Vingerafdrukken, vaccins tegen griep, de griep zelf, tsunami’s in Japan, Obama wordt democratisch gekozen door het volk, global warming, the war on terror, het was volgens sommigen al lang geleden – meestal millenia – in een masterplan besloten dat het zo zou lopen. In 2012 wordt het hopelijk allemaal duidelijk.

Ik ben verdacht
Ik snap dat dit artikel mij verdacht maakt. Mensen die niet geloven in het complot zitten zelf in het complot, worden erdoor betaald of zijn succesvol om de tuin geleid en dom gehouden. Alle drie opties bevallen me niet. Ik ben daarom op zoek naar het meest plausibele geheime genootschap. Ik ben er nog niet uit, maar het regenboog-complot klinkt wel erg overtuigend.

Ik maar denken (lees: hopen) dat al dat internetten onze hersenen op een snellere, efficiëntere, minder lineaire manier leert denken. Volgens Nicolas Carr kan ik het wel schudden. Ik denk dat hij hier – ver weg van zijn computer – goed over heeft nagedacht. Vanavond maar weer eens een ouderwets boek lezen.

Carr in De Standaard: “Zoals veel mensen gebruik ik al lang pc’s en digitale gadgets. En in toenemende mate gebruik ik het internet om mijn dag te organiseren. Enkele jaren geleden merkte ik dat ik moeite had om me te concentreren. Vooral als ik ging zitten om een lang artikel of een boek te lezen. Aanvankelijk schreef ik dat toe aan het ouder worden, of gewoon aan verstrooidheid. Maar het stoorde mij en ik ging erover nadenken. Ik realiseerde mij dat, zelfs wanneer ik niet achter de computer zat, mijn geest zich toch wilde gedragen zoals online. Mijn hersenen wilden zich niet focussen op de ene na de andere pagina, ze wilden heen en weer springen tussen verschillende documenten, op links klikken, googelen, naar mijn inbox kijken. Het leek wel alsof ik mijn hersenen had getraind om te werken op de manier die het web aanmoedigt. En toen wilde ik uitzoeken of dat waar kon zijn.”