De mythe van de happy single en waarom veel alleenstaanden het moeilijk hebben op de liefdesmarkt


Schrijversvriend Renzo Verwer schreef twee politiek incorrecte boeken over liefde: De Liefdemarkt en zijn meest recente werk Liefde voor beginners. Met pijnlijke eerlijkheid beschrijft hij hierin hoe het is om als gemiddelde, niet per se aantrekkelijke man de datingwereld te betreden. Verwer beargumenteert, met cijfers, dat er ondanks een ogenschijnlijke overvloed aan singles (zo’n drie miljoen in Nederland) een onzichtbare schaarste op de liefdesmarkt is. Een schaarste aan aantrekkelijke mensen (of eigenlijk: een schaarste aan wat mensen tegenwoordig aantrekkelijk vinden).

Over de reden van die zelfgecreëerde schaarste is hij nogal plastisch: ‘Jij, ik, Nick en Simon kunnen met zijn vieren alle vruchtbare vrouwen van Nederland bevruchten. Mannen concurreren met elkaar om die schaarse vrouwelijke seksualiteit. Er is een sperma-overschot en een eiceltekort.’ In zijn boek beschrijft hij hoe dit evolutionaire verschil zich in onze maatschappij uitspeelt. Omdat moderne vrouwen in tegenstelling tot hun oma’s weinig noodzaak hebben om zich aan de eerste de beste stabiele vent te hechten, krijg je een groeiende groep vrouwen die vooral mannen met charisma, status en looks najaagt. Deze mannen zijn een kleine minderheid. Vrouwen klagen volgens Verwer over een gebrek aan leuke mannen, maar dat komt omdat zij zich blind staren op succesvolle, hoogopgeleide mannen die op hun beurt zoveel keuze dat ze zich niet willen binden.

Hierdoor krijg je een ongelukkige verschuiving in de liefdesmarkt. Ondanks dat de visvijver enorm lijkt, en je zou verwachten dat iedereen aan zijn trekken moet komen, zijn er volksstammen ongelukkige singles. Onderzoeken naar online dating laten zien dat vooral de ‘middelmatige’ man heel moeilijk aan zijn trekken komt. En het is goed voor hem om zich dat te realiseren, alvorens hij zichzelf afserveert als ‘niet goed genoeg’. Hoe verder een man van de top van meest begeerde mannen verwijderd is, hoe lastiger het is überhaupt enige aandacht van vrouwen te krijgen. Aviv Goldgeier, die de internationale datingapp Hinge beheert, analyseerde in 2016 de hoeveelheid likes die mannen en vrouwen op de website krijgen. (Hinge werkt niet zoals Tinder waarbij je matches al dan niet wegswipet, bij Hinge kun je alleen bepaalde aspecten van een profiel liken.) Het resultaat is dat er een klein percentage van mannen ontstaat bijna alle aandacht opeist. Het verschil tussen mannen en vrouwen is behoorlijk significant. De top één procent krijgt meer dan zestien procent van alle likes, bij vrouwen is dat elf procent. De helft van alle mannelijke daters krijgt vier procent van de likes, bij vrouwen is dat acht procent.

Hieronder alle resultaten:

Groep – – – – M – – – – V
Top 1% – – 16.4% – – 11.2%
Top 5% – – 41.1% – – 30.6%
Top 10% – – 58.0% – – 45.7%
Onderste 50% – 4.3% – – 7.9%

Behalve dat de cijfers een hele grote ongelijkheid tussen populaire mensen en de rest laten zien, is de situatie voor (gemiddelde en impopulaire) mannen dus het meest schrijnend. De reden van deze sekseongelijkheid is niet dat vrouwen oppervlakkiger zijn en meer op uiterlijk letten dan mannen, maar dat ze meer te kiezen hebben en sowieso minder snel reageren. Ze krijgen veel meer aanbiedingen die ze niet allemaal serieus kan nemen, en dat geeft keuzestress. Vrouwen initiëren daarom zelf minder contacten en hebben een veel hogere drempel om te reageren. Pas bij de echt aantrekkelijke mannen wagen ze een kansje. Als je als middelmatige man een kans wilt hebben zul je op een datingsite extra je best moeten doen.

Ook hoogopgeleide vrijgezelle vrouwen boven de dertig hebben het statistisch gezien iets lastiger, vooral wanneer ze nog een gezin willen stichten. Nogmaals, zij klagen maar al te vaak dat er zo weinig leuke mannen rondlopen. Van hen uit gezien klopt dat vast. Met leuke mannen bedoelen ze vaak ‘mannen die van alles wat hebben’. Die attent zijn, zorgzaam, lief en monogaam, maar ook stoer, succesvol, welgesteld, goed in bed en grappig. Deze mannen zijn, als ze al bestaan, vaak gewoon bezet. Dus als je in die vijver vist heb je het lastig, want die is niet bepaald vol.

Er zijn nog twee redenen te geven waarom er een scheve balans is. Mannen en vrouwen ontwikkelen zich over het algemeen verschillend. Vrouwen doen meer zelfontwikkeling en trekken vaker naar steden om te studeren of te werken. Hierdoor hebben grote steden relatief veel vrouwen. In een stad als Utrecht bestaat zelfs een vrouwenoverschot. Er is ook een biologische reden. Vrouwen pieken eerder. Ze zijn op hun aantrekkelijkst en populairst als ze in de twintig zijn. In die hormonale piekperiode (veel oestrogeen) vallen ze ook meer op knappe, sportieve, mannelijke types (veel testosteron) dan ze na hun dertigste doen. Iemand met veel oestrogeen valt eerder op iemand met veel testosteron en andersom. Na hun vijfentwintigste daalt het oestrogeenniveau van vrouwen en verschuift de focus op sportief, stoer en gespierd ietwat naar inhoud en intelligentie. De geestelijke klik wordt belangrijker. Dit geldt minder voor hun mannelijke tegenspelers van dat moment. Mannen zijn vaak op hun aantrekkelijkst als ze in de dertig zijn. Ze hebben dan ook meer status opgebouwd, weten beter wie ze zijn en dat maakt ze ook aantrekkelijker voor veel jongere vrouwen. Vooral ‘testosteronmannen’ zijn daar gevoelig voor, waardoor de relatie waar ze dan misschien in zitten onder druk kan komen te staan. Partners van rond de dertig beëindigen soms hun jarenlange relatie met elkaar omdat ze merken dat ze uit elkaar zijn gegroeid. Op die leeftijd kunnen vrouwen nog switchen naar een man met wie ze wel een gezin willen stichten. Mannen van die leeftijd kunnen als ze aantrekkelijk genoeg en hoogopgeleid vaak nog een paar jaar doorspelen. Ze voelen minder druk om de vrouw van hun kinderen te ontmoeten. Zij zoekt nu, net als die andere vrouwen, naar een hoogopgeleide, volwassen man die er helemaal voor wil gaan. Deze is schaars en/of bezet, en daardoor extra gewild. En mannen die gewild zijn, zijn vaker fout omdat ze het zichzelf kunnen permitteren. Ze zullen zich minder snel binden. De hoogopgeleide vrouw die een kind wil moet in veel gevallen dus noodgedwongen voor haar gevoel gaan downdaten. Dat klinkt waarschijnlijk een stuk negatiever dan het lijkt: naarmate de behoefte aan een kind toeneemt verschuiven de eisen ietwat. Aardig en deugdelijk wordt sowieso belangrijker dan aantrekkelijk en succesvol. Uiteindelijk is er dus meestal enige gerechtigheid voor de nice guys. Dit klinkt allemaal weinig romantisch, maar het is goed je te realiseren dat ook liefde volgens economische marktprincipes werkt.

Check dan ook dit artikel of experimenteer eens op onze gratis datingsite Relatiekik.

eKudos Nu Jij

Hebben acties zoals #metoo effect?

In 2015 gebruikten Nederlandse vrouwen de hashtag #zeghet, in 2014 was er #yesallwoman en nu #metoo. Nieuwe hashtags voor hetzelfde probleem. Hoeveel zin hebben ze? Dagelijks verschijnen er verse nieuwsberichten en opinieartikelen. Voor wat het waard is: in deze link vind je een artikel waarin mijn duit in het zakje van de metoo#-hetze doe. En hieronder de rest van het transcript dat niet gebruikt is.

Ieder jaar is er een andere hashtag trending die aandacht probeert te focussen op seksueel geweld tegen vrouwen. Wat doet zo’n hype?
‘Zo’n hype dwingt mensen er over na te denken, in ieder geval tijdelijk. Het valt niet te negeren als er overal persoonlijke verhalen worden gedeeld. De collectieve beerput gaat open. Een probleem waar alleen een deel van de bevolking last van heeft wordt even een groter maatschappelijk probleem waar iedereen verantwoordelijkheid voor draagt. Niet alleen daders en slachtoffers, vooral ook toeschouwers worden gedwongen erover na te denken. Sommige woeschouwers worden nu aan hun passiviteit herinnerd. En dat is goed.’

Kun je dat uitleggen?
‘Het toeschouwer-effect is iets waar we allemaal in meer of mindere last van hebben: als meerdere mensen om je heen niks doen tijdens een ongeluk en of misdrijf, dan voel je zelf ook minder noodzaak om te handelen. Waarom zou ik mijn positie in de waagschaal stellen als niemand anders het doet? Het is gemakkelijk weg te kijken en verantwoordelijkheid af te schuiven als de rest dat ook doet. Dit fenomeen blijkt zich dus op grote schaal voor te doen als het gaat om seksuele intimidatie. Mensen zijn er goed in hun eigen aandeel te willen downplayen, en zo kan een seksueel roofdier rustig zijn gang gaan.’

Is het niet aan het slachtoffer om zich uit te spreken?
‘Ook, maar niet alleen. Als slachtoffer ben je kwetsbaar en is het moeilijk iets te zeggen als je denkt dat je de enige bent. Het wordt, als er geen tastbaar bewijs is, jouw woord tegen het het woord van de agressor. Denk aan het verhaal van Jelle Brandt Corstius. Om de stilte te doorbreken, zoals Rose mcGowan deed, is veel moed nodig. Een tijdlang was zij roepende in de woestijn, en werd ze genegeerd, nu is ze een held.’

Denk je metoo# dat het effect heeft?
‘Ja, voor mannen kan het een eyeopener zijn zich te realiseren wat de impact kan zijn. Voor vrouwen kan het nuttig zijn zich te realiseren dat ze niet alleen zijn en dat het abnormaal is wat ze hebben meegemaakt. Ik denk dat sommige mensen beseffen dat ze de Weinsteins van deze wereld te makkelijk hun gang hebben laten gaan. Wel vermoed ik dat het opgelaaide vuur al snel weer een passief waakvlammetje wordt. Mensen vergeten graag. Maar goed, dan komt er vast weer een volgend schandaal plus bijhorende twitter-hype. Het wordt steeds lastiger weg te kijken.’

Denk je dat de Weinsteins van deze wereld voorzichtiger zullen zijn?
‘Ik denk het wel. Er zijn ieder geval een hoop carrières verwoest de afgelopen weken. Maar ik denk ook dat dit effect heel tijdelijk is als er niet iets structureels verandert. Je moet de systemen doorbreken die het mogelijk maken dat sommige mannen hier jarenlang mee wegkomen en hier een levensstijl van hebben kunnen maken. Bizar om te zien hoe misbruik a la Weinstein een openbaar geheim kan worden waar dertig jaar lang niemand blijkbaar een einde aan kan maken. Dan weet je dat er iets structureel mis is.’

Wat vind je ervan dat met zo’n hashtag alles op een hoop wordt gegooid?
Tja, volgens mij maakt dat de actie niet sterker. Een creepy blik of dubbelzinnige opmerking is toch echt iets anders dan aanranding of verkrachting. Nu zie ik dat allemaal tegelijk in mijn tijdlijn voorbijkomen. Al dat gedrag is verwerpelijk, maar door die scheidslijn tussen gênante ambigue situaties, irritant gedrag, seksuele intimidatie en geweld vervaagt, creëer je volgens mij ook onnodig wantrouwen en hysterie tussen de geslachten Seksualiteit zal altijd een beetje verwarrend blijven, vooral als je jong bent en grenzen moet verkennen. Het kan niet anders dat je soms dingen doet die achteraf steken. Na teveel drank met iemand in bed belanden en je daar achteraf spijt van hebben. Het lijkt me voor jonge vrouwen die hun grenzen verkennen, juist extreem nuttig om scherp onderscheid te maken, niet alles op een hoop te gooien, en te weten wanneer de grens echt is gepasseerd. En dat is in de wet niet voor niets bij seksuele intimidatie en geweld. Zolang er geen fysieke of geestelijke dwang aan te pas kwamen is het niet nodig om jezelf als slachtoffer te blijven zien. Maar goed, een beetje hysterie hoort ook bij collectieve bewustwording. Net zoals mensen na Anne Faber tijdelijk iets vaker om zich heen kijken en achter elke boom een potentiele dader zien als ze nu alleen door het park lopen.’

Wek je zo niet het idee dat iedere vrouw ermee te maken heeft gehad en iedere man schuldig is?
‘Ik ga ervan uit dat de meesten wat niet zo oppervlakkig denken, maar ik denk inderdaad wel dat het ook onnodig wantrouwen en achterdocht zaait. Het is daarom wel nuttig dat er ook mannen zijn die hun #metoo-verhalen delen. Ook mannen zijn slachtoffer zoals de schanddalen rondom Kevin Spacey en Job Gosschalk laten zien.’

eKudos Nu Jij

Schijnbaar nutteloze details die de liefde kunnen maken


Ons leven word vormgegeven door toevalligheden, kleine details, timing, willekeur en chaos. Je kunt ervan schrikken, maar je kunt het ook gebruiken. Niet door lui en passief achterover te leunen en wachten totdat het lot je een handje helpt, maar door zelf de voorwaarden scheppen, de verschillende kansen en mogelijkheden onderzoeken en leren oog te krijgen voor kleine details die helpen de liefde te laten bloeien. Op die manier kun je het lot iets meer naar je hand zetten. Hieronder een paar onderzochte details die de liefde vorm geven:

Brrrr, liefde op de eerste schrik!
Een romantische setting creëren op je eerste date lijkt logisch. Je wilt je date maar wat graag laten zien wat je allemaal in huis hebt. Een dure wijn, kaarsjes, sfeervol muziekje, romantisch dvd’tje: het zijn standaardingrediënten waarnaar we vaak grijpen om een vonk te laten overslaan. Volgens psychologisch onderzoek kun je je date misschien beter uitnodigen in de botsautootjes, samen een bezoekje brengen aan het spookhuis of ’s nachts door een donker steegje lopen in een gevaarlijke buurt terwijl je een eng verhaal vertelt. Een griezelige omgeving of een spannend avontuur werkt sneller romantiek in de hand. Je date zal zijn of haar bonkende hart eerder aan jou toeschrijven dan aan de plaats of activiteit. Dus als jullie toch een filmpje doen op de eerste date weet je welk genre het moet zijn.

‘Ik krijg het warm van je’
Wil jij dat je date het warm van je krijgt? Bied hem of haar dan thee aan in plaats van een glaasje fris. Uit psychologisch onderzoek blijkt dat mensen meer sympathie voelen voor de ander wanneer ze hete thee krijgen voorgeschoteld dan wanneer ze een koud frisdrankje krijgen. De fysieke warmte wordt vertaald naar persoonlijke warmte.

C’est la musique qui fait la romantique
Muziek heeft een sterke uitwerking op onze geest. We kunnen ons er bijvoorbeeld kalm, vrolijk of romantisch door voelen. Uit onderzoek blijkt dat jonge vrouwen die net romantische muziek hebben beluisterd, twee keer zo vaak ‘ja’ zeggen tegen een date met een aantrekkelijke jongeman als wanneer ze top-veertigmuziek hebben beluisterd. Zorgvuldig gekozen woorden, muziek, geuren en beelden zijn uitermate geschikt voor het creëren van een romantisch moment. Handig dus daar van tevoren eens over na te denken. Marvin Gaye doet het vast goed.

Het podium op, de microfoon in je handen
Ze vallen op, mensen die niet bang zijn voor de groep te staan en hun zegje te doen. In het middelpunt van de belangstelling staan, is voor de meesten geen prettige situatie. Dat is een groot voordeel voor de selecte groep mensen die dit wel graag doet. Het maakt ze bijzonder, terwijl ze verder misschien helemaal niet zo bijzonder zijn. Het schijnt dat we deze mensen bijzondere gaven toedichten. Waarom zouden ze anders op een podium staan? Als je gezien wilt worden en een bijzonder kunstje kent of soepel met woorden bent… Doe er je voordeel mee.

In het middelpunt
Kan je geen leuk podiumkunstje? In het strategische midden van een kamer of ruimte zitten helpt ook al om positief op te vallen. Uit onderzoek blijkt dat de middenmensen meer aandacht trekken dan de mensen aan de zijkant. Goede plekken zijn: vooraan in de klas, aan de bar of bij de deur. ‘Oeps, sorry, is dat jouw teen waar ik op sta?!’

Draag iets roods
Rood wordt niet voor niets gezien als de kleur van de liefde. De wetenschap bevestigt het. Door rood te dragen word je aantrekkelijker gevonden. Dat geldt voor zowel mannen als vrouwen.

Onschuldige aanrakingen
Op foto’s waar de ene persoon een ander aanraakt wordt eerstgenoemde meer status toegekend. Wanneer je iemand tijdens een gesprek af en toe een schouderklopje geeft, vergroot dat de kans aanzienlijk dat hij of zij je leuk en interessant gaat vinden. Hoe werkt dat? Volgens psychologen is het aanraken een teken dat je zelfvertrouwen hebt en dat je je op je gemak voelt. En dat vinden mensen aantrekkelijk.

Betrek ‘concurrenten’
Ben je een man? Dan doe je er volgens onderzoek goed aan andere vrouwen in het spel te betrekken. Vrouwen vinden een man aantrekkelijker als ze zien dat andere vrouwen graag in zijn nabijheid verkeren. Uitgaan met vriendinnen is voor een jager zo gek nog niet.

Mannen, doe een gevaarlijke sport, liefst een teamsport
Sommige mannen denken dat ze vooral aantrekkelijk worden gevonden als ze aardig en attent zijn. Dat is niet per se waar. Lef wordt als een aantrekkelijke mannelijke eigenschap gezien. Uit onderzoek blijkt dat mannen die aan een gevaarlijke sport doen een streepje voor hebben op minder avontuurlijke mannen. Klimmen, kitesurfen en paragliden worden als ‘aantrekkelijke’ sporten gezien. Teamsporters hebben ook een streepje voor. Het blijkt dat vrouwen teamsporters onbewust associëren met vaardigheden die ook belangrijk zijn voor het ouderschap: samenwerking, kameraadschap, aanpassingsvermogen. Dus wil je middels sport je aantrekkelijkheid vergroten? Combineer gevaar met teamwork: ga op rugby.

Praat liever over reizen dan films of goeie boeken
Onderzoek van Richard Wiseman onder daters laat zien dat minder dan 8% een tweede date wilde als ze het over ‘goeie films’ gehad hadden. Mannen en vrouwen hebben vaak een andere smaak als het gaat om films. Als het tijdens een date over reizen en verre oorden ging zag 18% een vervolgafspraak wel. De gesprekken over reizen gingen met name over exotische of spannende vakanties en droombestemmingen. Dit soort gesprekken geeft mensen een goed gevoel, waardoor ze vervolgens aantrekkelijker overkomen op de ander.

eKudos Nu Jij

Kort interview Tros Radar over de claims van Relatieplanet

Relatieplanet.nl adverteert met de slogan ‘de snelste weg naar een serieuze relatie’. Dat klinkt als een Formule 1-coureur die met piepende bandjes naar de finish van een race rijdt. Hoe snel kan je dan zo’n relatie scoren? De radioredactie van Tros Radar vroeg mij wat ik ervan vond.

Beluister het radiofragment hier.

Zelf online daten? Klik hier om verschillende datingsites met elkaar te vergelijken of kijk eens op onze gratis datingsite Relatieklik.

eKudos Nu Jij

Interview: ergernissen van social media


Onlangs werd ik geïnterviewd door het blad Cosmopolitan over de ergernissen van sociale media. Hieronder vind je het transcript. (Waarschuwing: hoog open-deuren-gehalte.)

Waarom laat iedereen alleen de mooie dingen zien op Instagram? Waarom hebben we die behoefte te ‘pronken’ met ons leven, en niet de realiteit te laten zien?
‘Kort door de bocht: een hoge sociale status heeft evolutionair gezien nut voor mensen. Status en aanzien uitstralen, en verhogen, staat gelijk voor het vergroten van je invloed en mogelijkheden. Als ik populairder en bekender ben dan jij, en een groter en invloedrijker netwerk heb, dan geeft dat mij ten opzichte van jou meer mogelijkheden; meer kansen op een leuke partner, op werk enzovoorts.’

En hoe werkt dat op sociale media?
‘De meest directe manier om aanzien te vergroten is laten zien, of doen alsof je een interessant, rijk of sociaal leven hebt en laten zien dat je wijs, slim of gaaf bent door het delen van pakkende posts en slimme artikelen. Likes kun je zien als een meetbare rekeneenheid van sociale status. Hoe meer likes, hoe groter de egoboost. Maar er is een donkere kant: mensen realiseren zich niet dat ze daardoor steeds meer een slaaf worden van een geromantiseerd digitaal zelfbeeld. Het is altijd nuttig je af te vragen hoeveel het echt waard is, en hoeveel je echt aan die likes hebt.’

Waarom raken we zo opgefokt door al die mooie foto’s van anderen die we voorbij zien komen op Instagram? Is het jaloezie? Onzekerheid? Frustratie? Waarom scrollen we allemaal tandenknarsend door onze tijdlijn heen?
‘Dat tandenkansen komt waarschijnlijk door twee verschillende gevoelens. Er zit allereerst soms inderdaad een element van jaloezie in. Omdat je jezelf op FB noodgedwongen met posts van anderen vergelijkt, kan dat jaloers en onzeker maken. Als het jou je je partner niet lukt kinderen te krijgen, terwijl je vrienden elke beweging van hun baby op FB gooien dan wordt je daar telkens mee geconfronteerd. Als iemand stapelverliefd doet op FB, en jij bent al een half jaar zonder resultaat aan het daten, dan komt dat ook binnen. Die confrontaties heb je minder als je zou gaan tennissen. Nu doet het je elke keer beseffen dat zij iets hebben wat jij niet hebt.’

En de tweede reden van het tandenknarsen?
‘De tweede reden is dat sommige mensen op social media eigenlijk gewoon tandenknarsend irritant zijn. Ik zelf vind veel mensen op Facebook irritant zonder jaloers op ze te zijn. Hun posts zijn duidelijk vooral bedoeld om jou en andere kijkers jaloers te maken, en dat maakt dat de persoon, en diens post, gewoon minder sympathiek. Een leuke post verrijkt het leven van de ontvanger, met een leuke boodschap, inzicht of grap bijvoorbeeld. Maar veel posts zijn eigenlijk vooral bedoeld om te laten zien dat het de zender goed gaat.’

En hoezo kunnen we het niet goed relativeren – we wéten toch dat iedereen alleen de mooie dingen laat zien? Hoezo zien we het niet voor wat het is: het mooiste, gefotoshopte moment van iemands dag, en niet zo zeer de realiteit? Waarom is het zo lastig om het ‘leuk’ te vinden, en niet met je eigen leven te gaan vergelijken?
‘Het is vergelijkbaar met porno. Als je er niet direct mee geconfronteerd wordt, gebeurt er weinig, maar zelfs als je helemaal niet opgewonden bent en een paar minuten kijkt, begin je daar beneden toch iets te voelen.’

Kun je er echt depressief van worden?
‘Ik denk het niet. Het zal eerder de aanwezige symptomen van een depressie verergeren. Als jij lijdt aan een schamper zelfbeeld – bijvoorbeeld dat jij eenzamer en minder populair bent dan anderen – dan kan social media dat beeld bevestigen en versterken. Social media is een spiegelpaleis. Eenderde van alle mensen blijkt iets ongelukkiger te zijn, nadat ze hebben ingelogd op sociale media. Als je hier gevoelig voor bent is het goed een social media-dieet te volgen.’

Hoe blijven we terugkomen voor meer, terwijl we weten dat we er een slecht gevoel over onszelf aan overhouden en gefrustreerd verder de dag ingaan?
‘Social media zijn bij uitstek gemaakt om je eraan verslaafd te maken. Mensen zijn bang iets te missen. Zie ook dit artikel.

Is iedereen er even gevoelig voor?
‘Nee, er zijn duidelijk individuele verschillen. Niet iedereen heeft de neiging zichzelf zo te vergelijken, of heeft daar evenveel last van. Vooral mensen die zich eenzaam of sociaal geïsoleerd voelen of een wankel zelfbeeld hebben er last van omdat ze die supergezellige, succesvolle posts minder goed kunnen relativeren.’

Dus het heeft ook met je zelfbeeld te maken?
Ja, als jouw zelfbeeld wankelt, en je jezelf daarom veel met anderen vergelijkt, dan heeft het scrollen op Facebook meer effect dan wanneer je dat minder hebt. Social media is bijna een sociaal vergelijkingsspel met meetbare rekeneenheden. ‘Ik zie dat mijn profielfoto de helft minder likes heeft dan die van mijn vriendin.’ En tegen hoe meer populaire vrienden jij jouw leven afzet, hoe meer je verliest.’

Kan het niet zijn dat zelfs de meest zelfverzekerde vrouw twijfels over zichzelf als ze dertig perfecte bikinifoto’s voorbij ziet komen?
‘Ja, lijkt me wel. En niemand is altijd even zeker van zichzelf. Zelfverzekerdheid is niet zoals een stuk beton. Zelfvertrouwen schommelt, zal per dag, per dagdeel, per levensfase, per situatie. Op het moment dat je een kwetsbare fase zit is het goed je daar bewust van te zijn. Maar gek genoeg zullen mensen juist dan meer aangetrokken zijn tot social media. Dat merk ik aan mezelf ook. Als ik goed in mijn vel zit, dan ben ik meestal gewoon bezig met leven. Offline. Op het moment dat ik slechter in mijn vel zit, leef ik ook meer internet. Het is een beetje het kip of ei-verhaal, want ik weet niet wat eerder komt.’

Is er een verschil tussen mannen en vrouwen?
‘Nee, niet echt Zowel mannen als vrouwen hebben er last van, alleen de inhoud van waar ze last van hebben verschilt. Het is afhankelijk van waar iemand mee bezig is en wat iemand belangrijk vindt. Als jij financieel succes, een mooi uiterlijk of avontuurlijk leven belangrijk vindt, dan ben je er ook gevoeliger als jouw Facebook-vrienden je op dat specifieke punt voorbij streven.’

Hoe leren we het beter relativeren? Er beter mee omgaan? Die gevoelens een plekje te geven? Het positief te zien? Hoe zorgen we ervoor dat het ons niet zo raakt, en we er niet zo ongelukkig en onzeker van worden zonder direct mensen te gaan ontvolgen of ons account te deleten.
Tja, kun je, als je bijvoorbeeld verslaafd bent aan porno en dat je leven ontregelt, toch porno blijven kijken en tegen jezelf zeggen ‘Ach het zijn maar pixels, het is niet echt’. ‘Ach die mensen spelen het maar, het is fake.’ Dat heeft heel weinig effect: je lichaam reageert op die prikkels alsof ze echt zijn. Hetzelfde met het zien van een enge of gewelddadige film: mensen zijn gemaakt om daar op te reageren. En website- en appmakers maken daar gebruik van. Wanneer social media een ongezonde verslaving wordt, waarbij je voelt dat het je weinig geeft en zelfs ongelukkiger maakt, wordt het tijd voor een dieet. Een social media-dieet waarbij je met jezelf afspreekt om je gebruik te beperken en meer in de realiteit te gaan leven is echt heel gezond. Net zoals sporten en gezond eten. Mensen zij gemaakt om fysiek contact te hebben, mensen aan te raken, direct op elkaar te reageren. Mensen die social media als instrument zien om met mensen af te spreken, blijken gelukkiger te zijn dan de mensen die Facebook als vervanging voor echt contact zien.’

Is dat de beste oplossing: account verwijderen, nooit meer kijken?
‘Dat is misschien wat overdreven. Social media heeft voordelen – zoals contact met buitenlandse vrienden en uitnodigingen voor evenementen – maar af en toe een week afkicken om er daarna wat gezonder mee om te gaan, is goed voor je mentale gezondheid.’

Waarom zijn we allemaal zo hypocriet: gefrustreerd raken door perfecte beelden van anderen, maar zelf ook alleen de mooiste plaatjes online zetten? Is het een spiraal waar we nooit meer uit gaan komen?
‘Omdat we weten dat het wel werkt, en het bovendien weinig extra moeite kost. Als ik kan kiezen tussen een suffe waarheidsgetrouwe foto van mezelf of de auteursfoto voor mijn volgende boek dan kies ik eerder voor het laatste.’

Is er een verschil tussen al die emoties die ik hieronder noem tussen het kijken naar beelden van bekende mensen die je niet daadwerkelijk kent, en foto’s van vriendinnen?
‘Jawel, hoe meer emotionele afstand je voelt tot mensen, hoe minder kracht die vergelijkingen hebben. Mensen zijn jaloerser op de nieuwe vriend of het succes van een directe vriendin dan die van Britney Spears. We letten vooral op onze directe naasten om te zien of wij het goed in het leven. Sterren staan over het algemeen te ver van ons af.’

Op dit moment zijn de ‘realistische’ accounts populair: Instagrammers die een tweede account bijhouden met ‘hoe het echt is’. Helpt dat?
‘Ik ken ze niet, maar ik kan het me wel voorstellen. Uiteindelijk kun je natuurlijk weer afvragen hoe écht die accounts weer zijn. Het laat wel zien dat mensen steeds meer door de neppigheid heenprikken, daar beu van worden en echtheid willen. Daar hebben we het nog niet over gehad, maar echtheid en kwetsbaarheid in contact zorgt ook voor een echte connectie met anderen. Verbondenheid met anderen, dat is waar mensen echt gelukkig van worden en níet het strategisch werken aan populariteit en verzamelen van likes. Het werken aan een gaaf imago en het verlangen naar een echte connectie waarbij je jezelf kunt zijn, bijten elkaar nou eenmaal.’

eKudos Nu Jij

Liefde voor oude spulletjes roest niet


Al rond hun tweede jaar hebben kinderen het besef dat ze ‘iets’ kunnen bezitten. Vanaf die tijd kan een knuffel of speeltje als een extensie van henzelf voelen. Ruzies in de zandbak tussen kleuters gaan ook bijna altijd over bezitsdrang: ‘De schep is nu van mij, ik zag hem het eerst.’

Rond hun zesde laten kinderen het zogenaamde eigendoms-effect (endowment effect) zien. Dit wetenschappelijke effect laat zien dat ‘bezit’ iets geks doet met een mensenbrein: mensen vinden precies hetzelfde voorwerp mooier, specialer en aantrekkelijker als ze het van de onderzoeker mogen houden dan wanneer ze het voorwerp alleen maar mogen beoordelen. Een willekeurig voorwerp wordt subjectief gezien dus meer waard simpelweg omdat je er eigenaar van bent.

Kinderen willen, als ze een voorwerp eenmaal bezitten, ook absoluut niet dat het wordt vervangen door een identieke kopie. Het is alsof het voorwerp dat zij bezitten een unieke en onvervangbare essentie krijgt. Die vorm van magisch denken komt uiteraard nog steeds bij volwassenen voor als je ziet hoe zij erfstukken, kunstwerken en spullen van beroemdheden behandelen. Precies hetzelfde kunstwerk wordt ineens minder mooi als blijkt dat het een vervalsing is.

Ons brein heeft overigens een aangeboren neurochemisch mechanisme om zich spullen toe te eigenen en te herkennen. Daarom voel je iets speciaals als je tussen al die fietsen in een fietsenrek ineens de jouwe herkent. En daarom zie jij dezelfde fiets anders als hij in de etalage staat dan wanneer hij een dag later bij jou in de schuur staat. Op het moment dat je besluit de fiets te kopen eigent het brein zich die fiets toe. Een willekeurige fiets in de etalage wordt dan ineens ‘jouw’ fiets.

Waarom hechten mensen aan spullen?
Er zijn meestal meerdere redenen om aan een voorwerp te hechten:

Praktisch nut – Je kunt aan je auto hechten omdat die handig is en het jou en je intimi vervoert.

Status en identiteit – Je kunt aan je auto hechten omdat het een statussymbool is en jij er graag in gezien wordt. Spullen zijn voor mensen ook een manier om uit te dragen hoe ze zichzelf zien of hoe ze gezien willen worden.

Persoonlijke geschiedenis – Je kunt aan je auto hechten omdat je er een persoonlijke band bij voelt, bijvoorbeeld omdat je hem lang hebt, vaak hebt opgeknapt hebt of geërfd hebt van je vader.

Het is normaal voor veel zoogdieren om hun territorium af te willen bakenen. Hondjes doen dat vooral met pis, wij doen dat met spullen: dit is mijn territorium. Mensen zijn zo gehecht aan hun spullen, omdat ze daarmee hun eigen wereldje creëren. Mijn huis voelt als thuis omdat daar allemaal mijn spullen en prullen staan. Ik herken ze als ik terugkom van vakantie; ze geven me direct een gevoel van thuiskomen. Spullen creëren een identiteit en een thuis in de wereld.

Er zijn uiteraard grote persoonlijkheidsverschillen in de mate waarop mensen aan hun bezittingen hechten. Wat de één voelt bij lakschade aan zijn scooter, voelt een ander pas als zijn partner in het ziekenhuis ligt na een auto-ongeluk.

Waarom is het ene voorwerp waardeloos en het andere van onschatbare waarde? Het ligt er aan hoe vervangbaar het voorwerp voor iemand is en hoezeer iemand een persoonlijke band met dat specifieke voorwerp voelt. Hoe makkelijker het voorwerp te vervangen is door een nieuwe, en hoe minder iemand zich identificeert met het voorwerp, hoe minder waardevol het voelt.

Een arme student die na een zomer werken met zijn zuurverdiende geld een tweedehands scooter koopt, die hij vervolgens met pijn en moeite opknapt, is daar waarschijnlijk meer aan gehecht dan rijke snob die spontaan een spiksplinternieuwe scooter koopt omdat hij geen zin heeft te fietsen. De student zal waarschijnlijk ook emotioneler reageren dan de snob als hun scooters worden gestolen. De eerste heeft gevoelsmatig veel meer geïnvesteerd in zijn tweewieler.

Aan sommige specifieke voorwerpen hangt een sterke persoonlijke geschiedenis, vaak gekoppeld aan een persoon waar iemand sterk aan gehecht is. Zulke voorwerpen worden dan onvervangbaar. Oorbellen die van je oma hebt gekregen. Liefdesbrieven van je eerste serieuze verkering. Je allereerste knuffel. Daar zit een emotionele geschiedenis achter die losstaat van het praktisch nut, financiële waarde of schoonheid van het voorwerp.

Zo was ik tot mijn achtste gehecht aan een oud, bevlekt blauw dekentje waarmee ik sinds de babyjaren sliep. De geur, de stof; pas als ik mijn hoofd in dat kleedje lag kon ik rustig slapen. Ik was dan ook echt overstuur toen mijn moeder op een gegeven moment het dekentje had weggedaan omdat ze vond dat ik er te oud voor was. Veel volwassen hebben nog steeds een oud dekentje of afgeleefde knuffel uit hun kindertijd.

Waarom bewaren sommige mensen heel veel? Angst voor spijt. Veel mensen durven geen afstand van oude spullen te doen uit angst dat ze er spijt van zullen krijgen. Die spullen zijn nou eenmaal deel van hun geschiedenis ook al doen ze er verder niets meer mee. Daarom staat er op de gemiddelde zolder het equivalent van een hele vlooienmarkt. Echte verzamelaars daarentegen sparen spullen vaak omdat ze een passie hebben voor specifieke voorwerpen, zoals postzegels of munten. Soms is hun motivatie professioneel omdat ze er geld mee verdienen.

De zogenaamde verzamelstoornis waar sommigen last van hebben is overigens van andere orde. Dat is een psychische stoornis. Deze mensen verzamelen vaak spullen die ze helemaal niet nodig hebben, en het wegdoen van die spullen leidt tot ontzettend veel angst en stress, en daarmee ook tot alle praktische problemen. Soms zelfs gezondheidsproblemen. Je huis goed schoonmaken en ontsmetten wordt bijvoorbeeld heel lastig als het vol met troep staat. Een partner zal het vast ook niet waarderen.

Kan ‘liefde voor spullen’ ook gevaarlijke kanten hebben?
Hechting aan een knuffel lijkt me vrij onschuldig, tenzij het verlies daarvan leidt tot serieuze stress of een trauma. Dan is er misschien meer aan de hand.

Het is wel zo dat onderzoek een correlatie zien tussen materialisme – het hechten en opsparen van bezittingen – en bepaalde psychische klachten. Naarmate mensen materialistischer ingesteld zijn, blijken ze over het algemeen ook iets egoïstischer en hebben ze iets vaker last van depressies, een wankeler zelfbeeld en minder goede relaties. Dat klopt ook met ander onderzoek waaruit blijkt dat mensen gelukkiger worden als ze hun geld besteden aan ervaringen (zoals een stedentrip of survivaltocht) in plaats van dat ze spullen mee kopen. Die ervaringen zorgen niet alleen voor fijne herinneringen, maar vaak ook voor verbeterde relaties als ze samen op pad gaan. Dat laatste is voor de meeste mensen de sleutel tot echt geluk: liefde en vriendschap zijn de allergrootste geluksmakers. De liefde voor spullen is dan slechts een slap alternatief.

P.s. Op onze site Relatieklik kun je gratis mensen ontmoeten. Misschien wel de liefde van je leven.

eKudos Nu Jij

Some get it all: de ‘gemiddelde’ man heeft het zwaar op een datingsite


Ik had al een vermoeden, maar nu is het ook nog eens statistisch bevestigd: online daten is zwaar voor de middelmatige en impopulaire mannen. Hoe verder je van de hiërarchie van meest begeerde mannen verwijderd bent, hoe lastiger het is überhaupt enige aandacht van vrouwen te krijgen.

Aviv Goldgeier, die de internationale dating-app Hinge beheert, analyseerde afgelopen zomer de hoeveelheid likes die mannen en vrouwen op de website krijgen. Hinge werkt niet zoals Tinder waarbij je matches al dan niet wegswipet, bij Hinge kun je alleen bepaalde aspecten van een profiel liken. Het resultaat is dat er een kleine elite van mannen ontstaat die bijna alle aandacht krijgen. Het verschil tussen mannen en vrouwen is behoorlijk significant. De top 1% krijgt meer dan 16% van alle likes, bij vrouwen is dat 11%.

Hieronder de resultaten:

Groep – – – – M – – – – V
Top 1% – – 16.4% – – 11.2%
Top 5% – – 41.1% – – 30.6%
Top 10% – – 58.0% – – 45.7%
Onderste 50% – 4.3% – – 7.9%

De reden van deze sekseongelijkheid is niet dat vrouwen oppervlakkiger zijn en meer op uiterlijk letten, maar dat ze meer te kiezen hebben en sowieso minder snel reageren. Ze krijgen meer aanbiedingen, en dat geeft keuzestress. Vrouwen initiëren minder contacten en hebben een hogere drempel hebben voor ze reageren. Pas bij de echt aantrekkelijke mannen wagen ze een kansje.

Als je als middelmatige man een kans wilt hebben zul je extra je best moeten doen. Meer kans maken? Check dan ook dit artikel of experimenteer eens op onze gratis datingsite Relatiekik.

Bron.

eKudos Nu Jij

Relatiemisverstand: ‘Hoezo ziet ze niet wat ik allemaal voor haar doe?’


De kern van veel relatieproblemen is dat partners de dingen die hun geliefde voor hen doet vaak anders waarderen dan hoe hun geliefde ze bedoelt. Als Piet liefdevol de lekke fietsband repareert van Petra, en als extraatje het wasrek meepakt, doet hij misschien moeite die hij niet gewaardeerd ziet. Die fiets interesseert Petra misschien niet, ze neemt de bus wel. Zij heeft liever dat hij écht luistert als ze ergens mee zit zonder te reageren met een dooddoener, opmerkt dat ze naar de kapper is geweest of vraagt naar haar functioneringsgesprek. Persoonlijke aandacht dus. De misverstanden ontstaan omdat partners elkaars gebruiksaanwijzing in de liefde niet goed kennen. Veel mensen die ik in relatietherapie zie, denken hun partner vaak door en door te kennen, terwijl dit overduidelijk niet zo is.

Een van de grootste eyeopeners die ik in mijn wetenschappelijke zoektocht naar duurzame liefde vond, betreft een opmerkelijk Zwitsers onderzoek. Daaruit bleek ondubbelzinnig dat hoe langer partners bij elkaar zijn, hoe minder goed ze elkaar blijken te kennen. Vind je dat niet vreemd? In het onderzoek moesten oude en jonge stelletjes hun kennis over elkaar testen. Ze moesten vragen beantwoorden als ‘is je partner tevreden met de relatie?’ tot ‘wat is het lievelingseten van je partner?’ Paradoxaal genoeg hadden jonge stelletjes het vaker bij het juiste eind. Hoe dat kan?

Elkaar kennen is blijkbaar niet (alleen) een kwestie van tijd, maar van aandacht.

Oude stellen denken elkaar beter te kennen, maar verwarren voorspelbare reacties van hun partner (‘hij schudt weer zijn hoofd’) met wat ze denken dat er in diens hoofd omgaat (‘die zeur zal wel weer denken dat…’). Oude stellen checken die veronderstellingen minder bij elkaar en gaan er ten onrechte van uit dat ze partnerlief door en door kennen. Maar een reactie van je partner kunnen voorspellen betekent niet dat je diens binnenwereld per se goed kent. Dat is het gevaar van een lange relatie: die kan steeds meer en meer op routine en vanzelfsprekendheid draaien, terwijl er in beide hoofden heel andere binnenwerelden aan het ontstaan zijn. Dat verklaart vaak gehoorde verzuchtingen als: ‘Alles was helemaal perfect, totdat ze ineens vreemdging, het uitmaakte en de helft van mijn inboedel stal.’

Om met elkaar in tune te blijven en liefde brandend te houden moet je je ook voor elkaar blijven interesseren en vragen stellen. Zowel jij als je partner verandert, jullie omstandigheden veranderen, alles verandert. Dat vraagt om blijvende alertheid en aandacht voor wat er nu tussen jullie speelt (zonder te blijven hangen in wat er in het verleden is gezegd en gedaan.)

eKudos Nu Jij

Passie in langdurige relaties: het geheim

Volgens relatiepsycholoog Esther Perel schuilt het geheim van passie in een langdurige relatie in de succesvolle verzoening van twee tegenstrijdige verlangens. Enerzijds ons verlangen naar veiligheid, vanzelfsprekendheid en vertrouwen, en anderzijds ons verlangen naar avontuur en ontdekking van het onbekende. Wanneer we van iemand houden willen we dat die persoon altijd beschikbaar is, maar verlangen vereist onafhankelijkheid en een gevoel van mysterie.

De drie pijlers op onderstaande visual van Perel kunnen je helpen om dat laatste in je relatie te behouden of terug te brengen.

eKudos Nu Jij

Het sluimerende gevaar van een verwijtende communicatiestijl


Relatiepsycholoog John Gottman kan in zijn ‘liefdeslaboratorium’ na vijf minuten observatie met een zekerheid van 91 procent zeggen of een stel bij elkaar blijft of niet. De man heeft geen glazen bol en bijhorende helderziende gaven, dus… hoe doet hij dit?

Hij laat ze een ‘oude’ discussie opnieuw voeren en afgaande op de manier waarop ze hun conflicten proberen op te lossen, weet hij al snel genoeg.

Als voorbeeld een conflict over de afwas. Stelletjes die het niet zullen redden, beginnen met een valse start. Een negatief of sarcastisch verwijt waarmee de ander direct in de hoek wordt gezet. Iets als: ‘De afwas? Jij doet het toch niet.’ Daarmee is de toon gezet. De ander heeft de keuze om zich te verdedigen of in het verdomhoekje te gaan staan. Welke strategie hij of zij ook kiest, de uitkomst is hoogstwaarschijnlijk (met 96 procent kans) negatief. Of er ontstaat een discussie die niemand wint of de ander voelt zich vernederd. Zelfs als de vaat daarna blinkend in de kast staat, belooft dit geen goeds voor de relatie.

Stelletjes die in de toekomst uit elkaar zullen gaan, communiceren volgens Gottman niet optimaal. Gottman, die ook de hartslag van deze mensen meet en alle negatieve woorden telt, kan na een paar minuten zeggen of deze mensen het zullen halen als ze zo doorgaan. En om te veranderen, zullen ze heel actief aan de gang moeten om de meest destructieve communicatiegewoonte van allemaal te ontmantelen: niet meer vragen wat je van je partner wilt, maar hem/haar verwijten dat hij/zij het niet goed doet.

Het gevolg van een verwijtende toon is tweevoudig (en nooit positief). Ofwel andere partner begint de partner terug te verwijten en rechtvaardigt zijn gedrag. ‘Ja, maar als ik het een keer doe is het toch nooit goed. Ik probeer het maar niet eens meer.’ Ofwel de partner gaat in het verdomhoekje staan en voelt zich vernederd. Misschien doet hij/zij alsnog de afwas, maar het zal de sfeer en de relatie op de lange duur niet ten goede komen.

Verwijten is meestal het begin van een vicieuze cirkel. Het gevolg: twee teleurgestelde partners die tevergeefs wachten tot hun partner de eerste stap zet om weer tot elkaar te komen.

Het resultaat van bovenstaande stroom aan verwijten wordt ook wel interpunctieproblematiek, machtsstrijd of het Spel zonder Einde genoemd. Die ontstaat als twee ontevreden partners het idee hebben dat zij pas iets positiefs voor hun partner hoeven doen als hun partner iets aardigs doet. In de praktijk betekent dat soms ‘lang en tevergeefs wachten’. Op een gegeven moment wordt het eigen gelijk belangrijker is dan de harmonie in de relatie.

Hoe ontstaat het Spel zonder Einde? Hoe langer je samen bent, hoe groter het risico is dat je uitsluitend nog oog hebt voor de minder leuke eigenschappen van de ander. Het goede is vanzelfsprekend en wordt niet meer gezien, het ‘slechte’ wordt steeds meer een doorn in het oog. Dat dit gebeurt is niet zo vreemd. Onze hersenen zijn namelijk geëvolueerd om obsessief bezig te zijn met alles met wat er niet klopt of verbetering nodig heeft in ons leven. Dat is een oeroud overlevingsmechanisme dat uiterst nuttig is voor de overleving, maar helaas niet bevorderlijk voor ons levensgeluk. Die verloren balans moeten wij dus zelf kunstmatig herstellen. En daar is – zo blijkt vaak in relatietherapie – vaak echt tijd en doorzettingsvermogen voor nodig.

Bepaalde trekjes van je partner kunnen op een gegeven moment voor allergische reacties zorgen. Continu stil vallen, niet luisteren, te laat komen, drinken, flauwe grappen op serieuze momenten, ongewassen oksels. Misschien heb je jarenlang gevochten om iets in jullie relatie te veranderen en was dat tevergeefs. Op een gegeven moment kun je alle hoop en motivatie verliezen en jezelf afvragen: waarom zou ik mijn best nog voor die idioot (M/V) doen?

Het is daarom niet vreemd dat sommige partners slechts nog in verwijten lijken te communiceren. ‘En ja hoor, je hebt weer een vlek in je trui.’ ‘Ach, wat maakt jou het uit hoe ik eruitzie, het is niet dat we een seksleven hebben of zo.’

Het vreemde is dat sommige partners aan deze vorm van communicatie wennen en dit soms jarenlang kunnen volhouden. Ze zijn niet gelukkig mét en niet gelukkig zónder elkaar. Deze mensen eindigen vaak bij een relatietherapeut. De situatie lijkt daar aanvankelijk meestal een stuk hopelozer dan het in werkelijkheid is.

Het grote probleem is vooral dat beide partners tegelijkertijd denken dat ‘het’ vooral of alleen aan de ander ligt. Pas als de ander verandert, zullen zij misschien ook overwegen om te veranderen. Als twee partners dit allebei denken, gedurende lange tijd, verandert er dus helemaal niets meer. Dan zijn ze vooral bezig hun liefde voor elkaar uit te putten. Het goede nieuws: op het moment dat een van beide partners zijn trots aan de kant schuift is weer van verbetering mogelijk.

Verwijten verlammen:
‘Was je weer op pad? Je doet veel leukere dingen met je vrienden dan met mij!’
‘Alsof jij de laatste tijd zo leuk bent om iets mee te doen.’

Het uiten van een wens of vraag zorgt voor betrokkenheid:
‘Vind je het leuk om vrijdag samen naar het strand te gaan? Ik heb die dag vrij.’
‘Ik zou met Marie sporten, maar dat kan eventueel ook op woensdag. Ik bel haar zo even.’

Uit vervolgonderzoek van verschillende psychologen blijkt dat partners die elkaar adempauzes gunnen, en niet bang zijn omwille van de harmonie hun gelijk op te geven, een betere kans hebben om bij elkaar te blijven dan stellen die de koude oorlog proberen vol te houden. Ook hebben eerstgenoemden minder last van gezondheidsproblemen. De spanning eist duidelijk haar tol.

Mannen blijven gemiddeld gezien iets langer met de stress in hun lichaam zitten dan vrouwen. Terwijl de vrouw al klaar is voor de verzoening, is de man dat dan nog niet.
Veel mannen die als verwijt krijgen dat het ze geen bal interesseert of dat ze koud, kil en afstandelijk zijn, laten van binnen een heel ander plaatje zien als je hun hartslag meet. Van buiten lijken ze onverschillig, van binnen ervaren ze stress. De ‘afgestompte houding’ of ‘muur’ die ze hebben opgebouwd, is een logische, fysieke reactie op de schijnbaar niet aflatende dreiging die ze voelen binnen de relatie. Bij stellen die hun problemen niet weten op te lossen en die geen veilige rustmomenten inbouwen, is de kille muur vaak het enige toevluchtsoord.

Daarom, hoe logisch het ook voelt om bij elke ‘misstap’ van je partner een kritische of cynische noot te kraken, probeer de communicatie constructief te houden. Het is veel belangrijker dan de meeste mensen zich realiseren. Klaagzangen en verwijten brengen elke relatie in gevaar. Het is besmettelijk: je partner doet waarschijnlijk hetzelfde. De eerste en meest belangrijke stap om relatieproblemen te lijf te gaan, is heel vaak: een rigoureus verwijtendieet.

Een kleine klaagzang op zijn tijd kan lucht geven, maar hou het beperkt. Het uiten van een echte vraag of wens maakt het voor de ander veel aantrekkelijker om positief te reageren. Wacht niet tot de ander eerst gaat, voordat jij besluit aardiger te communiceren: als jij verandert, verandert je partner (meestal) mee.

eKudos Nu Jij