De domme vragen van Natasja
Net als veel mensen kan ik niet goed tegen kritiek. Als verlegen kind hield ik daarom vaak wijselijk mijn mond. Liever niks zeggen, dan iets wat verkeerd zou kunnen vallen. Het ergste wat je kan doen is… iets ‘Natasja Bloemhardt’-achtigs zeggen.
Natasja Bloemhardt – ik mag best wat over d’r schrijven want ze woont ver weg in Rusland en bovendien heet ze eigenlijk anders – was een lief maar onhandig meisje dat bij mij op de basisschool zat en vaak iets zei of vroeg wat ongepast was. Meestal werd ze daarover uitgelachen, maar Natasja was een bikkel. Ze keek de lachers verbaasd en strak aan en wachtte rustig op antwoord. Ik was blij met Natasja Bloemhardt, want soms verwoordde zei mijn eigen vragen. Meestal zei ze echter dwaze dingen als: ‘Hoe kan het dat kaas vetter wordt als je het smelt? Kan ik nou nooit meer tosti’s eten?’ Of: ‘Onze buren zijn Turks en wij gaan deze zaterdag met ze picknicken omdat wij Turken eigenlijk heel normale mensen vinden.’ Sommige uitspraken van haar waren zo onlogisch dat ik ze niet eens onthouden heb.
Ze praatte op haar tiende als een soort ‘volwassene’, maar dan wel uit een ander minder geëvolueerd universum. Niet dat wij – de anderen – zo ver geëvolueerd waren, maar we wisten wel: Natasja, die spoort niet helemaal. Desondanks was ze een soort maatje van me; ik heb altijd een zwak gehad voor excentrieke eenlingen.
Er is echter iets raars gebeurd. Mijn moeder kwam haar moeder tegen in de lokale drogisterij. Ze raakten aan de praat en uiteraard werden de ‘en hoe gaat het nu met jouw kroost?’-vragen uitgewisseld. Het antwoord van moeder Bloemhardt was zacht gezegd verbazingwekkend. Natasja heeft namelijk al jaren een belangrijke functie bij het Russische consulaat en is getrouwd met een hoge lokale pief. Ze spreekt bijna perfect Russisch en wordt regelmatig gevraagd om slimme dingen te zeggen voor Russia Today TV.
Nee toch? Toch niet ‘onze Natasja’. Dat is bijna hetzelfde als dat een van de mensapen uit de Gouden Kooi nu Nova zou presenteren. Na een google-sessie wist ik beter; Natasja, heeft het door hard te werken en (waarschijnlijk veel ‘domme’ vragen te stellen) inderdaad ver geschopt. Zo ver dat de nationale televisie haar om haar mening vraagt. En niet over een kaastosti, maar over ingewikkelde juridische ontwikkelingen van nationaal belang. Iets waar de meeste mensen geen enkele kaas van gegeten hebben. Ik zeker niet.
Met open mond vroeg ik me af hoe deze ‘ommekeer’ heeft kunnen plaatsvinden? Was het omdat Natasja niet bang was voor afwijzing van anderen? En durfde te gaan voor wat zij en niet iemand anders belangrijk vond? Of was ze opeens intelligent geworden nadat ze door de bliksem was getroffen? Ik snapte het echt niet.
Mijn moeder wist het: ‘Tja, wie vraagt krijgt antwoord.’
Ik heb haar diezelfde dag nog een e-mailtje gestuurd.
