De ex die maar niet exit gaat
Een pleidooi voor de time-out
Sommige mensen blijven rustig maanden- of jarenlang sukkelen met een persoon waarvan ze vermoeden dat ze er uiteindelijk niet verder mee komen. Het lukt niet, het gaat niet, een van beiden twijfelt, of allebei. Dat creëert een moerassige situatie. Noch land, noch water. Je kunt er geen liefdesnest op bouwen, gezellig samen waterpoloën lukt ook niet. Probleem: net zoals het plakkerige moeras je weerhoudt door te lopen naar vaste grond, zo houden jouw gevoelens van hechting, schuld of verdriet je vast in deze relatie. Het is een vicieuze cirkel: hoe meer energie je erin steekt en hoe waardevoller de momenten worden dat het wel even gezellig is, hoe moeilijker het voelt de relatie los te laten en door te gaan met je leven.
Sjonge, sjonge… wat een herkenning. Wel zeker 15 jaar getwijfeld voor ik mijn man verliet, vol schuldgevoel en schaamte dat ik het huwelijk niet in stand kon en wilde houden. Iedereen in je omgeving die je vertelt hoe goed je het wel niet hebt… en toch niet gelukkig kunnen zijn. De cirkel klopt als een bus!
Maar wat een opluchting als je die durft te doorbreken! Gemengd met schuldgevoel tegenover je kind blijkt na 5 jaar gescheiden te zijn, dat zelfs je kind er beter op is geworden.
Ik raad niemand aan te scheiden, maar voor mij is het het beste wat ik ooit gedaan heb. En dat kan ik zeggen zonder dat ik spijt heb van het huwelijk. Eigenlijk meer het doen wat goed is voor jezelf, dan scheiden… jezelf zo wegcijferen is geen goed voorbeeld voor je kind(eren).
Artikel gebruiken bij het loskomen.
Wat een herkenning voor mij ook , Ik zat bijna van mijn 33 jaren getrouwd de laatste 15 jaren vast met een man die een andere vrouw had, ik bleef in die huwelijk om dat ik dacht dat ik het kon redden had 4 klein kinderen en wist niet hoe ik zonder hem verder zou kunnnen,,,,,Vandaag na mijn scheiding ben ik heel tevreden dat ik die stap had genomen om van hem te scheiden.
Wat een herkenning, oh boy…
34 jaar gehuwd geweest met een vrouw die ziek was. psychisch, en al 30 jaar ervan bij psychiaters de deur plat liep. en toch bleef ik hoop houden op betere tijden. Elke dag dacht ik, naief als ik was, ach misschien gaat het morgen wel iets beter. Maar na lange tijd ga je beseffen dat het tevergeefse moeite is. En vervolgens dacht ik bij mezelf, Voor de ambtenaar heb ik JA gezegd en daar hou ik me aan. Voor goeie en slechte tijden. Ik ben een ouderwetse misschien maar normen en waarden staan hoog in mijn vaandel. tot ik merkte dat onze gezamenlijk bankrekening werd afgeroomd en mijn bankpas was geblokkeerd. Enfin, 5 jaar later ben ik weer in de markt en wil weer een leven opbouwen met een lieve vrouw en samen iets maken van de rest van mijn / ons leven.
Inderdaad, wat een herkenning. Tot op de dag van vandaag hou ik nog steeds van de vrouw, die zegt ook van mij te houden maar het verleden niet kan loslaten.
Ja, ik heb haar ook veel pijn gedaan, verbaal dan wel te verstaan.
Mijn partner was ook psychisch een wrak en ik dacht dat ik haar er doorheen kon slepen. Met het gevolg dat ik zelf helemaal in de knoop kwam omdat ik alles wegcijferde voor haar. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan en zij heeft, zelfs toen we nog bij elkaar waren, al contact met iemand. Ze zegt dat ze een band op wil bouwen en kijken waar het schip strand. Het verleden wil ze niets over zeggen, dus in mijn ogen een gevalletje van oogkleppen op ipv hulp zoeken. Als ik zeg dat ze hiermee een grote fout begaat dan krijg ik als reactie: Jij weet het toch allemaal beter….
hoe moeilijk ook, de breuk is er en ik moet verder. Een nieuwe relatie waar ik wel op basis van gelijkheid en vertrouwen alle energie in kan en wil steken
Herkenbaar…. Na ruim 10 jaar samenzijn in uitzichtsloze huwelijk voor mezelf en m’n kinderen gekozen. Ondanks een vechtscheiding die nu al 4 jaar duurt, gaat het veel beter met mij en zeker met m’n kinderen. Schrijnend dat ik nu een nieuwe relatie vaarwel koet zeggen, na 22 maanden geeft mijn partner aan ineens niet in een relatie te willen zijn met kinderen…. Terwijl mijnbouwdistrict nu samenwoont en de jongste (bijna 12) idolaat van de man is… Heel lastig, want de man is niet consequent, breekt de realtime af, maar probeert me op alle mogelijke manieren te controleren en benadert me op allerlei negatieve manieren. Hij is toch degen die niet meer wil?? Lastig verwerkingsproces op deze manier…. Sterkte aan allen die dezelfde fases doormaken.
Ik herken het ook. Dit jaar 14 jaar getrouwd waarvan ik zolang ik het weet al ongelukkig. Te veel gebeurd en uit elkaar gegroeid en vriendin heeft er ook nog eens gebruik van gemaakt en ik er met man vandoor terwijl wij nog niet gescheiden zijn in de Tot als ik opleiding afgerond heb en financieel genoeg verdien om op mijn eigen benen te staan ik weg. Tot die tijd volhouden. Makkelijk is het niet nee. Tis nu ff niet anders maar zou het wel graag willen. Voel mij behoorlijk gespannen. Gewoon nieuw geluk proberen te vinden en liefdevol mijn eigen leven leiden.