Via Janneke:

‘Sociaal psycholoog Amy Cuddy laat zien wat de kracht van lichaamshouding is. Dat non-verbaal gedrag deels bepaalt of anderen je interessant of leuk vinden is misschien niet zo'n verrassing. Cuddy legt uit hoe je met een andere lichaamshouding óók je eigen gedachten, gevoelens en zelfs de testosteron -en cortisolniveau’s in je bloed kunt veranderen. Lichaamshouding kan het verschil maken tussen wel of niet aangenomen worden voor een baan. Kijk hier hoe het precies werkt.’

Time online magazine komt met drie nuttige tips om uitstellen te voorkomen:

Stel deadlines. Maak een realistisch tijdschema met duidelijke stappen. Herinner jezelf daaraan met niet te vermijden visuele cues: gebruik een agenda en/of doe post-its op je computer.

Vraag om hulp. Een goede truc is om aan een gewaardeerde collega te vragen jouw werkje te reviewen. Het helpt als iemand wacht op je werk. Je geweten gaat je parten spelen als je je afspraak dan niet nakomt.

Verander je zelfbeeld. Zie je zelf niet als een luie donder of chronische uitsteller. Zie jezelf vanaf nu als iemand die dingen afmaakt. En praat als zodanig over jezelf, zelfs als anderen dat beeld nog niet van je hebben. Dat komt nog wel.

Bonustip van mij: houd jezelf voor de gek en doe een paar minuten alsof je met plezier aan de taak bezig bent. Mensen die op die manier vrijblijvend aan de taak beginnen, maken het veel vaker wel dan niet af. Dat blijkt uit onderzoek.

Zelfmisleiding is wijdverspreid onder de mens. Onderzoek van de bioloog Robert Trivers laat bijvoorbeeld zien dat 94% van alle hoogleraren zichzelf tot de beste 50% van alle hoogleraren rekent. Hoe kan het dat deze nogal slimme beroepsgroep zo’n grote blinde vlek heeft?

Simpel, zonder die blinde vlek hadden deze dames en heren hoogleraren het vast nooit zover geschopt. We hebben er allemaal baat bij om onszelf slimmer, mooier en beter in te schatten dan we objectief zijn. We worden daar namelijk daadwerkelijk slimmer, aantrekkelijker en beter van. Dat is de welbekende selffulfilling prophecy. Als je jezelf ervan weet te overtuigen dat je best goed, slim en leuk bent, dan zul je jezelf eerder op de voorgrond dringen, meer kansen creëren, laconieker reageren op kritiek en tegenslag, en doorgaan totdat je echt succes hebt.

Jezelf een beetje voor de gek houden is een prima strategie om meer uit jezelf te halen. Het maakt dat je overtuigender overkomt. Mensen zullen daardoor eerder iets van je kopen, eerder met je willen zoenen, enzovoorts. En ook daar krijg je weer meer zelfvertrouwen van. Kortom: succes, voortplanting en zelfmisleiding horen bij elkaar. De kans dat de succesvolsten onder ons af en toe tegen zichzelf liegen, is daarmee heel groot.

Mijn advies: gebruik deze kennis. Misschien vind je het lastig om jezelf ervan te overtuigen dat jij tot de beste helft hoort. Daar bestaat een goed recept voor. Het is een stuk minder ingewikkeld dan je misschien denkt. Doe gewoon alsof het wel zo is. Onderzoek laat ondubbelzinnig zien dat dit werkt.

Er is natuurlijk een grens aan de positieve invloed van zelfmisleiding. Wetenschappers hebben ontdekt dat het optimum ligt bij zo’n 20%. Te weinig positieve zelfmisleiding leidt eerder tot depressie, nihilisme en veel zuchten. Teveel doet alle genoemde voordelen teniet: het belet je te leren van domme fouten en het belemmert je om jezelf goed in te schatten bij anderen. Je moet dus ook geen plank voor je hoofd hebben.

Maar laat niemand jou iets wijsmaken: jij bent een van de leukste, intelligentste, charmantste mensen die er rondlopen. Het is ook geen toeval dat uitgerekend jij dit slimme blog leest.

Iemand op zijn of haar uiterlijk aanvallen is vaak de makkelijkste en meest effectieve manier om iemand te kwetsen. En ook de meest domme. Niemand kiest voor zijn lichaam, die is gegeven. En je kunt er een beetje aan sleutelen, maar de invloed daarvan is meestal behoorlijk beperkt. Vooral tv-persoonlijkheden worden te pas en te onpas op hun uiterlijk beoordeeld. Dat komt met het beroep, gelukkig zijn deze mensen meestal niet op hun mondje gevallen. De Amerikaanse nieuwslezeres Jennifer Livingston reageert op een nogal beledigende mail die ze heeft gehad. Een lesje voor iedereen die denkt dat dik zijn een keuze is:

Via janneke:

Zelfhulpboeken en cursussen met titels als Denk je slank, leken mij vooral een slimme marketingtruc. Het klinkt goed: denk aan jezelf als slanke den, en – simsalabim – op een gegeven moment word je vanzelf die slanke den. Nu blijkt uit een Noorse studie dat je jezelf wel degelijk dik kunt ‘denken’. Eind jaren ’90 startte een onderzoek hiernaar onder 1200 middelbare scholieren. Toen de jongeren uit deze studie onderzocht werden hadden zij allemaal een normaal, gezond gewicht. De onderzoekers vroegen de scholieren hoe zij over hun lichaam dachten. Voelden zij zich dik, dun, gemiddeld? Wilden ze afvallen?

Ruim tien jaar later werden deze jongeren -twintigers inmiddels- opnieuw onderzocht. Het resultaat was opmerkelijk. Wie zich als tiener te dik voelde, was als volwassene significant vaker te zwaar.

De onderzoekers vermoeden dat denken dat je dik bent stress oplevert, omdat je je aangesproken voelt door campagnes over obesitas en door het slanke schoonheidsideaal. Deze stress zou ‘troost-eten’ en ‘emotie-eten’ in de hand werken. Ook willen deze niet-dikke jongeren vaker afvallen dan anderen, waardoor ze maaltijden overslaan en onmogelijke crashdiëten doen. En dat heeft vaak juist gewichtstoename als gevolg.

Het doet me denken aan een fascinerend psychologisch verschijnsel: de ‘self fulfilling prophecy’. Dit begint met een niet-kloppende gedachte of voorspelling over jezelf, anderen of de wereld. Doordat deze gedachte je gedrag beïnvloedt, komt de oorspronkelijk onjuiste voorspelling later alsnog uit. Ten onrechte denken dat je dik bent, leidt waarschijnlijk tot gedrag dat zwaar worden in de hand werkt.

En, hoe je van denken nou slank wordt? Ik ga er nog even over prakkezeren.

Het onderzoeksartikel vind je hier.

Het feit dat we onze eigen excuses zo serieus nemen. (Een langer antwoord vind je hier.)

Het meest gehoorde excuus klinkt bijna altijd zoiets: ‘Ik wil heus veranderen, maar nu is niet het goede moment.’

Andere veel gehoorde excuses en rechtvaardigingen:
– ‘Ik heb een slechte therapeut.’
– ‘Ik heb ADHD. Wen er maar aan dat ik vaak te laat zal komen.’
– ‘Mijn moeder heeft me te weinig liefde gegeven. Chocolade eten is het enige wat de leegte opvult.’
– ‘Ik ben hoogsensitief, ik zal nooit leuk mee kunnen doen in de groep.’

Reminder: veranderen is soms strontvervelend en er gaat vaak een periode van verwarring, uit balans zijn en doorzettingsvermogen aan vooraf voordat nieuwe gewoonten goed voelen.