In de therapiewereld wordt veel gediscussieerd over het nut van psychofarmaca. Als het zonder pillen kan, dan verdient dat de voorkeur. Daar zijn alle therapeuten het over eens. Ook is er consensus dat sommige mensen een beetje chemische hulp echt heel goed kunnen gebruiken. Zij lijden onnodig wanneer ze dat niet doen. En dat kan zelfs gevaarlijk zijn, zoals in het geval van schizofrenie (gecombineerd met suïcidaliteit) bijvoorbeeld. Anti-depressiva echter worden over het algemeen vrij gemakkelijk uitgeschreven. Ook door huisartsen (die verder niet gespecialiseerd zijn in psychische klachten). De kans is heel groot dat dat onnodig is, claimt Harvard-professor Irving Kirsch. Hij kwam onlangs met onthullend nieuws: nadat hij de belangrijkste onderzoeken naar anti-depressiva bestudeerde kwam hij tot de schokkende conclusie dat de meeste mensen net zo goed een suikerpil kunnen nemen. ‘Het is vooral het placebo-effect dat werkzaam is, niet de chemische stoffen in de pillen.’

Kirsch’ uitlatingen kunnen een bom zijn voor deze miljardenindustrie. Er zijn een aantal serieuze onderzoekers die het niet eens zijn met de boude beweringen van Kirsch, maar de positieve effecten die zij hebben berekend zijn ook maar matig. Hoe kan het dat het matige effect van anti-depressiva zo onder de radar is gebleven? Het is een bekend gegeven uit de wetenschap dat veel onderzoeken die geen resultaten opleveren, ook niet worden gepubliceerd. Dit staat bekend als het filedrawer-effect. De gegevens van onderzoeken die niet interessant zijn blijven sneller anoniem onderaan de lade liggen. Hier krijg je een soort bias in het voordeel van de onderzoeken die wel resultaat opleveren. Kirsch beweert dat dit ook het geval is bij onderzoek naar depressiepillen en dat vooral de onderzoeken die gesponsord zijn door de farmaceutische industrie serieus zijn genomen.

Ben je de laatste tijd erg down, heb je nergens zin in en hoop je dat ene pil het oplost? Probeer het eerst maar op een natuurlijke manier. Hardlopen werkt ook.