Leven met beperkingen: I love it!

Ons leven is beperkt. Als je dit ontkent heb je waarschijnlijk teveel Deepak Chopra gelezen of je weet niet wat je zegt. Een mooi voorbeeld om onze beperkingen te illustreren: ‘Hoe is het om enig kind te zijn?‘ vroeg een geïnteresseerde tante aan haar twaalfjarige neefje. ‘Ik weet niet,‘ luidde het antwoord, ‘ik heb nooit broers of zussen gehad.’

Elk perspectief dat je inneemt is noodgedwongen beperkt en subjectief. Als je kijkt naar links, kijk je niet naar rechts. Daar begint de beperking. Je werkelijkheidbeleving wordt verder gekleurd door tal van toevalligheden: waar je geografisch staat, je geslacht, de staat van je hersenen, je cultuur, je gezondheid, je leeftijd, je scholing. Een superpsycholoog zou het niet kunnen ontrafelen.

Ik zal waarschijnlijk nooit weten hoe het is om een zwangere vrouw te zijn, een gediscrimineerde homo, een seriemoordenaar zonder medeleven, een Middeleeuws boertje. Sterker nog: ik zal waarschijnlijk niet eens weten hoe het is om langer dan een week een gelijkmoedige, opgeruimde blije vogel te zijn. Ik vermoed dat ik de wereld altijd via deze chaotische, wisselvallige, grillige persoonlijkheid zal moeten beleven.

Vroeger zat me dat dwars, die beperking van het zijn van mijzelf. Langzaam begin ik aan mezelf te wennen. Ik moet het er maar mee doen. Ik vermoed dat ik door mijn toegenomen acceptatie steeds meer een karikatuur van mezelf aan het worden ben, automatisch varende op oude gewoonten en hardnekkige neigingen. De makkelijkste weg kiezen, laat opstaan, afspraken afzeggen of vergeten, agenda onaangeroerd raken, ontspannen als de situatie het maar even toelaat, het laatste stukje taart weggrissen. Ik heb mezelf vaak genoeg in verschillende keurslijven proberen te dwingen, allemaal zonder succes. Ik zal nooit die hardwerkende, gefocuste, succesvolle, consistente… eh puntjepuntje worden.

Zie je, ik ben nu zelfs al vergeten waar dat puntjepuntje ook alweer voor stond.

Ik houd teveel van mijn beperkingen.